สัมโพธสูตรที่ 1
ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก่อนการตรัสรู้
เมื่อเรายังเป็นโพธิสัตว์ ยังไม่ได้ตรัสรู้
ได้มีความคิดดังนี้ว่า อะไรเป็นคุณอะไรเป็นโทษ
อะไรเป็นความสลัดออกแห่งจักษุ ฯลฯ
แห่ง​หู ฯลฯ แห่งจมูก ฯลฯ แห่งลิ้น ฯลฯ แห่งกาย ฯลฯ
อะไรเป็นคุณอะไรเป็นโทษ อะไรเป็นความสลัดออกแห่งใจ
ดูกรภิกษุทั้งหลาย เราได้มีความคิดดังนี้ว่า
สุขโสมนัสเกิดขึ้นเพราะอาศัยจักษุ นี้เป็นคุณของจักษุ
จักษุเป็นของไม่เที่ยงเป็นทุกข์ มีความแปรปรวนเป็นธรรมดา นี้เป็นโทษของจักษุ
การกำจัดการละฉันทราคะในจักษุ นี้เป็นความสลัดออกแห่งจักษุ ฯลฯ
สุขโสมนัสที่เกิดขึ้นเพราะอาศัยใจ นี้เป็นคุณแห่งใจ
ใจมีสภาพไม่เที่ยงเป็นทุกข์ มีความแปรปรวนเป็นธรรมดา นี้เป็นโทษแห่งใจ
การกำจัดฉันทราคะในใจ นี้เป็นความสลัดออกแห่งใจ
ดูกรภิกษุทั้งหลาย เรายังไม่รู้ตามความเป็นจริง
ซึ่งคุณแห่งอายตนะภายใน 6 เหล่านี้ โดยเป็นคุณ
ซึ่งโทษโดยความเป็นโทษ และซึ่งความสลัดออก
โดยเป็นความสลัดออกอย่างนี้เพียงใด
เราก็ยังไม่ปฏิญาณว่าได้ตรัสรู้ ซึ่งอนุตรสัมมาสัมโพธิญาณในโลก
พร้อมเทวโลก มารโลก พรหมโลก ในหมู่สัตว์
พร้อมทั้งสมณพราหมณ์เทวดา และมนุษย์เพียงนั้น

เมื่อใดเราได้รู้ตามความเป็นจริง ซึ่งคุณแห่งอายตนะภายใน 6 เหล่านี้ โดยเป็นคุณ
ซึ่งโทษโดยความเป็นโทษ
และซึ่งความสลัดออก โดยเป็นความสลัดออกอย่างนี้
เมื่อนั้นเราจึงปฏิญาณว่าได้ตรัสรู้ ซึ่งอนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณในโลก
พร้อมเทวโลก มารโลก พรหมโลก ในหมู่สัตว์
พร้อมทั้งสมณพราหมณ์เทวดาและมนุษย์
ก็ญาณทัสนะเกิดขึ้นแล้วแก่เราว่า
ความหลุดพ้นของเราไม่กำเริบ
ชาตินี้มีในที่สุดบัดนี้ภพใหม่ไม่มี

---