พาหิรอนิจจาสูตร ว่าด้วยความเป็นอนิจจัง แห่งอายตนะภายนอกทั้งสามกาล
ดูกรภิกษุทั้งหลาย รูปที่เป็นอดีตและอนาคตเป็นของไม่เที่ยง
จะกล่าวไปใยถึงรูปที่เป็นปัจจุบันเล่า
อริยสาวกผู้ได้สดับแล้วเห็นอยู่อย่างนี้ ย่อมไม่มีเยื่อใยในรูปที่เป็นอดีต
ไม่เพลิดเพลินรูปที่เป็นอนาคต ย่อมปฏิบัติเพื่อเบื่อหน่ายเพื่อคลายกำหนัด
เพื่อดับรูปที่เป็นปัจจุบัน
เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ ธรรมารมณ์
ที่เป็นอดีตและอนาคตเป็นของไม่เที่ยง
จะกล่าวไปใยถึงที่ปัจจุบันเล่า
อริยสาวกผู้ได้สดับแล้วเห็นอยู่อย่างนี้ ย่อมไม่มีเยื่อใยในธรรมารมณ์ที่เป็นอดีต
ไม่เพลิดเพลินในธรรมารมณ์ที่เป็นอนาคต ย่อมปฏิบัติเพื่อเบื่อหน่ายเพื่อคลายกำหนัด
เพื่อดับซึ่งธรรมารณ์ที่เป็นปัจจุบัน

ว่าด้วยความเป็นทุกข์ แห่งอายตนะภายนอกทั้งสามกาล
ดูกรภิกษุทั้งหลาย รูปที่เป็นอดีตและอนาคตเป็นทุกข์
จะกล่าวไปใยถึงรูปที่เป็นปัจจุบันเล่า
อริยสาวกผู้ได้สดับแล้วเห็นอยู่อย่างนี้ ย่อมไม่มีเยื่อใยในรูปที่เป็นอดีต
ไม่เพลิดเพลินรูปที่เป็นอนาคต ย่อมปฏิบัติเพื่อเบื่อหน่ายเพื่อคลายกำหนัด
เพื่อดับรูปที่เป็นปัจจุบัน
เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ ธรรมารมณ์
ที่เป็นอดีตและอนาคตเป็นทุกข์
จะกล่าวไปใยถึงที่ปัจจุบันเล่า
อริยสาวกผู้ได้สดับแล้วเห็นอยู่อย่างนี้ ย่อมไม่มีเยื่อใยในธรรมารมณ์ที่เป็นอดีต
ไม่เพลิดเพลินในธรรมารมณ์ที่เป็นอนาคต ย่อมปฏิบัติเพื่อเบื่อหน่ายเพื่อคลายกำหนัด
เพื่อดับซึ่งธรรมารณ์ที่เป็นปัจจุบัน

ว่าด้วยความเป็นอนัตตา แห่งอายตนะภายนอกทั้งสามกาล
ดูกรภิกษุทั้งหลาย รูปที่เป็นอดีตและอนาคตเป็นอนัตตา
จะกล่าวไปใยถึงรูปที่เป็นปัจจุบันเล่า
อริยสาวกผู้ได้สดับแล้วเห็นอยู่อย่างนี้ ย่อมไม่มีเยื่อใยในรูปที่เป็นอดีต
ไม่เพลิดเพลินรูปที่เป็นอนาคต ย่อมปฏิบัติเพื่อเบื่อหน่ายเพื่อคลายกำหนัด
เพื่อดับรูปที่เป็นปัจจุบัน
เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ ธรรมารมณ์
ที่เป็นอดีตและอนาคตเป็นอนัตตา
จะกล่าวไปใยถึงที่ปัจจุบันเล่า
อริยสาวกผู้ได้สดับแล้วเห็นอยู่อย่างนี้ ย่อมไม่มีเยื่อใยในธรรมารมณ์ที่เป็นอดีต
ไม่เพลิดเพลินในธรรมารมณ์ที่เป็นอนาคต ย่อมปฏิบัติเพื่อเบื่อหน่ายเพื่อคลายกำหนัด
เพื่อดับซึ่งธรรมารณ์ที่เป็นปัจจุบัน

---