มนุษย์ทุกคนเกิดมามีทางเลือกให้กับตัวเอง 2 ทางเท่านั้น คือ เลือกทางดับทุกข์ให้กับตนเอง หรือเลือกทางหลบทุกข์ให้กับตนเอง แต่ชีวิตนี้เลือกได้อย่างใดอย่างหนึ่งเท่านั้น ทำไมจึงเป็นอย่างนี้ ที่เป็นอย่างนี้เพราะมนุษย์ทุกคนที่เกิดมาต้องการหนีทุกข์ไปหาสุขกันทุกคน แต่ละคนก็มีวิธีการไปหาสุขของตนเองแตกต่างกันไป แล้วแต่สติปัญญาของแต่ละคนบางคนก็ประสบความสำเร็จบางคนก็ผิดหวังคละเคล้ากันไปอย่างนี้ ในสังคมของมนุษย์ปุถุชนแต่ละคนก็พาตนเองดิ้นรนไปแสวงหาสุขกันตลอดเวลาหรือตลอดชีวิตไม่มีอันสิ้นสุด เพราะความสุขของแต่ละคนนั้นมีมากถมไม่เต็ม ถ้ามองดูตัวเองให้ดีแล้วก็จะเห็นความจริงว่า สุขที่ต้องการหรือแสวงหานั้นเป็นสุขที่แสวงหามาปรนเปรอเสพเสวยทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ เท่านั้น พอได้มาก็สุข ไม่ได้ก็ทุกข์ วนเวียนอยู่อย่างนี้ไปตลอดชีวิต ชีวิตของแต่ละคนจึงมีเวลาไม่พอที่จะหาสุขมาสนองตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจของตนเอง ได้ตรงกับคำสอนของพระพุทธเจ้าว่าชีวิตของคนเราถมไม่เต็ม พร่องอยู่เป็นนิตย์ สภาวะจิตของคนเราที่เป็นปุถุชนทุกคนจึงมีลักษณะดังนี้ เมื่อพอใจก็อยากได้แสวงหา ไม่พอใจก็ผลักหนี ตกอยู่ในวังวนอย่างนี้หาที่สิ้นสุดไม่ได้
การแสวงหาสุขของคนเราทุกวันนี้แสวงหาด้วยความอยากความปรารถนาหรือความต้องการ พอได้สิ่งที่ตัวเองต้องการมาแล้วก็สุขแต่ก็เป็นสุขชั่วคราว เมื่อได้มาแล้วสักพักก็เบื่ออยากเอาทิ้งไปหรือผลักหนีไป ต้องการสิ่งใหม่มาเสพเสวยต่อไปอีกเป็นอย่างนี้อยู่ตลอดเวลา จะเห็นว่าเป็นความสุขนิดเดียว แต่ทุกข์ที่ตามมาบางครั้งมากมายเทียบเคียงกับสุขแล้วทุกข์มากกว่า การไปหาสุขของคนเราจึงเป็นการไปหาทุกข์มากกว่าถ้ามองให้ดีๆช้าๆ จะเห็นชัดเจน ทุกข์ของคนเราถึงทับถมตัวเองตลอดเวลา ทุกข์ที่ทับถมนี้ก็คือสุขที่เราเสพเสวยแล้วนั่นเอง เรียกว่า”ขยะตกค้าง” ทุกคนต้องการกำจัดออกไปจากตัวเรา แต่บางครั้งสิ่งเหล่านี้ไม่ได้ติดอยู่เฉพาะกายภายนอกเท่านั้น ยังเข้าไปติดแน่นอยู่ในจิตใจของเราอยู่ด้วย อันนี้แหละที่เป็นขยะที่กำจัดออกจากตัวเองยากหรืออาจจะกำจัดไม่ได้เลยในชีวิตนี้ บางคนแบกขยะที่ได้มาจากที่เราไปหาสุขหรือขยะสุขที่เราใช้แล้วไม่ไหว จึงทำให้ร่างกายทรุดโทรม อมโรค ในที่สุดอาจจะจบชีวิตตัวเองด้วยการฆ่าตัวตายเพราะทนไม่ได้จากขยะสุขที่ตัวเองหามา ฉะนั้นเกิดมาเป็นคนจะต้องระวังขยะสุขที่เราใช้แล้วให้ดี ถ้าไม่มีการจัดการให้ดีแล้ว ขยะนั้นทับถมเจ้าของให้ตายได้ขยะสุขของคนเราเกิดจากการไปแสวงหาสุขไม่ถูกทาง การแสวงหาสุขโดยการหาสิ่งที่มาปรนเปรอเสพเสวยทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ นี้เรียกเป็นภาษาง่ายๆว่าการ ”หลบทุกข์ชั่วคราว” บุคคลทุกคนถ้าไม่ได้ศึกษาเรียนรู้พระธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้าแล้วก็จะพาตัวเองเข้าไปสู่วังวนหลบทุกข์ชั่วคราวอย่างนี้ไปตลอดชีวิต